college
Jordan speelde tussen 1981 en 1984 collegebasketbal bij UNC (University of North Carolina), de Tar Heels van coach Dean Smith. In de finale van het NCAA-toernooi van 1982 (in de strijd om de nationale titel) scoorde hij (in zijn eerste seizoen als collegebasketballer) de laatste twee punten en bepaalde de eindstand op 63-62 in een overwinning op Georgetown. Dit betekende meteen de eerste titel voor coach Smith. Zowel in 1983 als 1984 werd hij door Sporting News als Player of the Year gekozen en in 1984 ontving hij de Wooden en Naismith Awards, twee van de meest prestigieuze collegetitels voor beste collegebasketballer van het jaar. Hij moest nog aan zijn laatste jaar op de universiteit beginnen, maar besloot om zijn studie voorlopig te onderbreken en te kiezen voor de NBA: hij stelde zich beschikbaar voor de NBA Draft van 1984, waarin NBA teams kunnen kiezen uit nieuw talent, voornamelijk uit het collegebasketbal, maar tegenwoordig ook uit het buitenland. 
NBA
Met de derde keuze kozen de Chicago Bulls Michael Jordan uit de NBA Draft. Iedereen stond versteld dat de tweevoudig Collegespeler van het Jaar niet als tweede werd gekozen, maar de Portland Trailblazers kozen voor lengte (Sam Bowie), terwijl al duidelijk was dat Akeem Olajuwon (die later een H zou toevoegen aan zijn voornaam) naar 'hometown' Houston zou gaan. Nog voordat zijn carrière van start ging, deed Jordan mee aan de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles, en met Team USA won hij goud (mede-Olympiërs van toen waren o.a. Patrick Ewing en Chris Mullin, met wie hij in 1992 wederom goud zou winnen). In zijn derde wedstrijd als prof scoorde hij al 37 punten, een kleine voorbode van wat komen zou: 49 punten tegen de Detroit Pistons, 5 dagen voor zijn 22e verjaardag. Dit betekende een rookie-record, dat pas verbroken zou worden in 1996/1997 door Allen Iverson. Hij eindigde het seizoen met 28,2 punten gemiddeld en werd bekroond met de Rookie of the Year-Award (Nieuwkomer van het jaar). In zijn tweede seizoen speelde hij nauwelijks, vanwege een gebroken voet, maar ondanks zijn afwezigheid plaatste Chicago zich voor de play-offs. In de eerste ronde mocht het team uit de Windy City het opnemen tegen de Boston Celtics van Larry Bird, Kevin McHale en Robert Parish. Hoewel ze drie wedstrijden op rij verloren en dus de eerste ronde niet doorkwamen, scoorde Jordan in een van die partijen 63 punten (een play-off-record) en ontlokte daarmee bij Larry Bird de reactie: "I think it's just God disguised as Michael Jordan". Jordan was toen net 23 jaar oud. Het seizoen 87/88 staat te boek als een van Jordans beste, hoewel er geen kampioenschap werd gewonnen. Hij werd voor de tweede maal topscorer, werd gekozen tot meest waardevolle speler (MVP), Defensive Player of the Year, MVP van de All Star Game (mede door 40 punten te scoren, een All-Star record), won de Slam Dunk Contest tijdens het All-Star Weekend, en werd gekozen in het All NBA First Team en All Defensive First Team (beide voor de eerste keer). Ditmaal bereikten de Bulls in de play-offs de volgende ronde, maar een nieuwe 'nemesis' werd gevonden: de Detroit Pistons, onder aanvoering van Isiah Thomas, Joe Dumars en het opkomende verdedigende talent Dennis Rodman. De Bulls verloren met 4-1, maar dat werd niet als een schande beschouwd: de Pistons stootten door tot de finale, waarin ze verloren van de Lakers. Zowel in 1989 als in 1990 zouden de Bulls in de Conference Finals (de finale van play-offteams uit het Oosten, waarvan de Bulls deel uitmaakten) verliezen van diezelfde Pistons, die een effectief defensie-systeem hadden bedacht: de "Jordan Rules", die ervoor zorgden dat Jordan continu dubbel en soms door drie man werd bewaakt.
kampioenen
Voor de vijfde maal op rij werd Jordan topscorer en leidde ze wederom naar de Conference Finals, opnieuw tegen de Pistons. Ditmaal werd de Triangle Offense beter begrepen. De Pistons werden met 4-0 verslagen en de wereld kon zich opmaken voor een tweestrijd tussen Jordan en de leider van de Los Angeles Lakers, Earvin "Magic" Johnson, die zijn team tussen 1980 en 1988 naar 5 NBA-titels leidde. De Lakers legden het af tegen de ontketende Bulls: 4-1. Jordan maakte in een van de finalewedstrijden "The Move": Tijdens een aanval sneed hij door het midden van de bucket, ontving de pass en ging omhoog voor de eenhandige dunk, die hij makkelijk had kunnen maken. Hij zag echter in zijn ooghoek een verdediger van de Lakers aanstalten maken om omhoog te gaan en hij besloot anders: in 'mid-air' veranderde hij van hand en 'scoopte' de bal via de linkerzijde van het bord binnen. Tweemaal zouden de Bulls hun titel met succes verdedigen: in 1992 tegen de Portland Trailblazers van Clyde "The Glide" Drexler en in 1993 tegen de Phoenix Suns van de MVP van dat seizoen, Charles Barkley (die overigens dat seizoen van Philadelphia overgekomen was). Jordan werd in 1993 de derde speler ooit die in de NBA-finale twee wedstrijden achter elkaar 40 of meer punten maakte (na Jerry West in zowel 1965 als 1969 en Rick Barry in 1967) en de eerste die dat in vier wedstrijden achter elkaar deed.